Przebieg gry i możliwych wydarzeń na arenie międzynarodowej

Dzień pierwszy

Konflikt rozpoczął się od operacji zaczepnej czerwonych na trzech kierunkach. Od wschodu na głównym kierunku ofensywy Brześć – Warszawa uderzenie wykonały siły 1.Armii Pancernej Gwardii. Zadaniem armii było przełamanie obrony pierwszego rzutu operacyjnego NIEBIESKICH ,opanowanie rejonu Siedlce – Łuków, kontynuowanie natarcia na kierunku Warszawy ,pobicie podchodzących z głębi odwodów NIEBIESKICH, okrążenie i zniszczenie wojsk polskich na wschodnim brzegu Wisły. Na pomocniczym kierunku uderzenia Grodno – Białystok – Ostrów Mazowiecka – Warszawa uderzyła 20. Armia z zadaniem rozcięcia ugrupowania obronnego NIEBIESKICGH wzdłuż NARWII, opanowania obszaru Białystok, Augustów, kontynuowania natarcia na Łomżę, Ostrów Mazowiecka i we współdziałaniu z 1APanc Gwardii rozbicie zasadniczych sił zgrupowania obronnego NIEBIESKICH. W następnej kolejności we współdziałaniu z powietrznymi desantami operacyjnymi uchwycenie przepraw na Wiśle ,wyjście na jej zachodni brzeg i okrążenie Warszawy . Na kierunku północnym siły  11. Korpusu otrzymały zadanie wiązania sił polskich w obszarze Warmii i Mazur aktywne rozpoznanie pozycji polskich z możliwym wykorzystaniem dogodnej sytuacji do przejścia do uderzenia.  Główne uderzenie w kierunku   Braniewo – Elbląg .Częścią sił wiązanie NIEBIESKICH w rejonie MAZUR.

Plan Strony Niebieskiej przewidywał załamanie natarcia CZERWONYCH w obszarze obrony pierwszego rzutu operacyjnego NIEBIESKICH. W przypadku niepowodzenia prowadzić działania opóźniające do czasu podejścia odwodów z głębi. Poprzez aktywną obronę stworzyć warunki do ich wejścia do bitwy.

Z Obwodu Kaliningradzkiego 11 Korpus Armijny wykonał uderzenie trzema pułkami nie uzyskując powodzenia. Ich natarcie zostało załamane przed przednim skrajem obrony. Czerwoni uzyskali powodzenie jedynie na odcinku wschodnim, gdzie opanowali niebronione Gołdap i Olecko.

Uderzenie 20.  Armii  nie  napotkało  poważniejszego oporu i zgodnie z założeniami opanowane zostały przejścia przez Biebrzę w Ossowie, Tykocinie i Białobrzegach. Wojska Czerwone szybko opanowały niebroniony Białystok. Poniesione straty były niewielkie, głównie w wyniku działania pól minowych i zdarzeń drogowych.

W pasie natarcia 2.DZ wszystkie postawione cele zostały osiągnięte. Opanowano Bielsk Podlaski, Siemiatycze i Drohiczyn. Niebiescy stawiali niewielki opór siłami elementów rozpoznawczych , realizując zadania opóźniania ogniem artylerii w tym narzutowymi polami minowymi.

4.DPanc. Po przejściu rzeki Bug weszła w kontakt z wojskami polskimi. Walki przybrały charakter bojów rozpoznawczych. Jedynie na lewym skrzydle armii 3 batalion 6.BPanc. Obszedł skrzydło 18.DZ i skierował się na Lublin. Kierunek manewru  monitorowały dwa bataliony OT a pod koniec dnia uderzenie na 3/6BPanc wykonał  klucz śmigłowców AH-64 zatrzymując jego działania.

Dowódca NIEBIESKICH realizował przyjęty wcześniej plan obrony. W D1 nie doszło na żadnym odcinku do sytuacji zmuszającej do wprowadzania odwodów. Zarówno 16.DZ jak i 18.DZ utrzymały pozycje a przeciwnik używając artylerii prowadził zmasowany ostrzał rozpoznanych rejonów. Na kierunku północnym uderzenia Czerwonych miały być zwalczane siłami OT. 17.BZ została przerzucona na wschodni brzeg Wisły będąc w gotowości do wsparcia sił walczących na kierunku głównego uderzenia CZERWONYCH. Pozostałe odwody bez zmian. Silnie odczuwany był zmasowany ogień artylerii przeciwnika, który towarzyszył zarówno jego rozpoznaniu jak i próbom natarcia. W mniejszym stopniu oddziaływały nieprzyjacielskie śmigłowce i lotnictwo.

Na drugą dobę walki, Dowódca Niebieskich, polecił wykonać trzy narzutowe pola minowe w rejonie obrony 16.DZ. oraz 18 DZ. Ponadto dostrzegł potrzebę wzmocnienia sił 15.BZ i podjął decyzje we wsparciu jej poprzez siły 1. Dywizjonu Brygady Kawalerii Powietrznej oraz 3. Batalionu Czołgów 9.BP. Dowódca Niebieskich  postanowił także wzmocnić 21.BSP oraz 3.BOT przed niebezpieczeństwem oskrzydlenia przez siły 6.BPanc przeciwnika przekazując Dowódcy 18 DZ w zagrożony rejon klucz śmigłowców Bojowych AH-64 Apache.

Rysunek nr 4 – Dokładne rozmieszczenie wojsk niebieskich w czasie D1.

Równocześnie z wybuchem wojny Polska rozpoczęła działania na arenie międzynarodowej. W pierwszej kolejności uruchomiła procedury pomocy kolektywnej obrony w trybie artykułu 5. Traktatu Północnoatlantyckiego. Zwołanie Rady Północnoatlantyckiej wymagało jednak czasu. W pierwszym dniu doszło do nadzwyczajnego posiedzenia Stałych Przedstawicieli przy NATO, którzy rozpatrywali wniosek Polski o skierowaniu do Warszawy Szpicy NATO. W 2031 roku Szpicę obsadzały siły 9. Brygady Pancernej z Niemiec oraz jednostki z Belgii, Holandii, Czech, Litwy, Łotwy i Norwegii. Wśród członków sojuszu pojawiają się rozbieżności co do gotowości skierowania Szpicy na terytorium Polski, ogarniętej wojną z Rosją. Pod pretekstem braku konsensusu nie dochodzi do podjęcia decyzji o jej użyciu, a jedynie o postawieniu jej w stan gotowości bojowej. Jednocześnie na dzień kolejny zwołane zostaje nadzwyczajne posiedzenie Rady Bezpieczeństwa ONZ.

Dzień drugi

W drugiej dobie wojny wojska Rosji kontynuują agresję na Polskę. Na głównym Kierunku uderzenia 1. Armia pancerna Gwardii kontynuowała natarcie na Ciechanowiec oraz na południe od rzeki Bug na Siedlce. Doszło do walk z siłami głównymi polskich 16. i 18.DZ. W rejon działania 16 DZ celem wsparcia lewego skrzydła dywizji, przerzucono w ugrupowanie 15.BZ batalion kawalerii powietrznej i batalion czołgów. Prowadziła ona działania na dwóch kierunkach, jej zadaniem było uniemożliwienie połączenia wojsk atakujących z Okręgu Kaliningradzkiego  w siłami 20. Armii. 20.BZ z trudem odpierając ataki 2.DZ przeciwnika, ponosząc poważne straty. 9.BKPanc. w gotowości w zakolu Narwi na wysokości Łomża – Wizna. Strona polska w obronie w rejonie Zambrowa masowo używała pocisków przeciwpancernych Spike, w tym także wystrzeliwanych ze śmigłowców. Na pomocniczym kierunku natarcia 20. Armia kontynuowała natarcie na Augustów, jednocześnie rozszerzając przyczółek na Narwi pod Osowcem a także połączono się ze związkami 1.APancGw. w okolicach Zambrowa. Stworzono w ten sposób jednolity front natarcia. W rejonie odpowiedzialności 18.DZ w pasie 21. i 19.BZ doszło do walk z nacierającymi dywizjami czerwonych (3. i 4.). na prawym skrzydle dwa bataliony WOT wraz ze śmigłowcami AH-64 zwalczały nacierające siły 6.BPanc przeciwnika.

Z obszaru Obwodu Kaliningradzkiego prowadzono działania ofensywne o charakterze wiążącym. Uderzenie na Braniewo zostało zatrzymane, kierunek Bartoszyce pozostał aktywny. Opanowano Olecko, ale dalsze natarcie nie było możliwe. Coraz liczniejsze oddziały polskie zaczęły przenikać na tyły 79.pz zagrażając rozciągniętym liniom zaopatrzenia.  Siły lotnicze prowadziły działania z zadaniem wywalczenia przewagi powietrznej i wsparcia wojsk lądowych.  Lotnictwo operowało z zawczasu przygotowanych lotnisk i. DOLi.  Śmigłowce szturmowe operowały kluczami po 4 maszyny w pasie 16. i 18.DZ Kierowano je na zagrożone kierunki  celem zwalczania  awangard i pierwszych rzutów nieprzyjaciela.

Jednocześnie Polska prowadzi na arenie międzynarodowej działania mające na celu uruchomienie pomocy kolektywnej. W tym czasie dochodzi do posiedzenia Rady Północnoatlantyckiej. Wydaje ona komunikat, w którym potępia atak Rosji na Polskę oraz deklaruje pomoc militarną i humanitarną Polsce bez wskazania konkretów. Szpica w stanie mocno osłabionym skierowana zostaje do Wesołej pod Warszawą, w celu przygotowania obrony stolicy. Nie wszystkie państwa NATO delegujące pododdziały do Szpicy decydują się na wysłanie swoich wojsk. Ze Szpicy wycofują swoje wojska Niemcy i Czechy, uzasadniając to pragnieniem zachowania niezależności w konflikcie oraz koniecznością przygotowania się na przyjęcie fali uchodźców z Polski. Siły szybkiego reagowania NATO (NRF), postawione zostają w stan gotowości bojowej z zdaniem koncentracji w rejonie Szczecina w czasie 30 dni. W drugim dniu wojny doszło także do nadzwyczajnego posiedzenia Rady Bezpieczeństwa ONZ, na którym Rada nie była

Rysunek nr 5 – Dokładne rozmieszczenie wojsk niebieskich w czasie D2.

jednak w stanie przyjąć żadnej rezolucji. Stanowiska stałych członków Rady były odmienne. Rosja blokowała rezolucje potępiające atak na Polskę, przy wstrzymującym się głosie Chin. Stany Zjednoczone, Francja i Anglia głosowały przeciwko propozycji rezolucji autorstwa Rosji, pozwalającej jej na wprowadzanie sił na terytorium Polski w celu przywrócenia „zasad poszanowania prawa”, na które powoływała się Rosja. W czasie kolejnego posiedzenia Rady Północnoatlantyckiej, NATO jednogłośnie wyraziło gotowość pomocy Polsce i podjęło decyzje o koncentracji w Szczecinie Sił Szybkiego Reagowania. Jednocześnie Francja wystąpiła z propozycją spotkania w Paryżu, w formule 5+1 z udziałem przedstawicieli władz Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec, Polski i Rosji w celu rozwiązania konfliktu rosyjsko-polskiego. Rosja wyraziła gotowość do rozmów pod warunkiem wykluczenia z niej władz Polski.

Stany Zjednoczone zaoferowały Polsce pomoc wojskową. W pierwszej kolejności zaproponowały wsparcie lotnicze z bazy lotniczej w Ramstein w Niemczech. Wykorzystaniu tej bazy przeciwstawiły się jednak Niemcy, tłumacząc to niepotrzebnym zaognianiem konfliktu i zagrożeniem przerodzenia się go w III Wojnę Światową. Zadeklarowały jednak wolę rozważenia wsparcia dyplomatycznego. Wówczas USA zaproponowała przerzucenie lotnictwa myśliwskiego do bazy we Wrocławiu w czasie 72 godzin od decyzji, pod warunkiem rozmieszczenia w takim samym czasie systemów przeciwrakietowych zwalczających pociski balistyczne THAAD. Polska jednak odrzuciła tą ofertę. Powstał impas między Stanami Zjednoczonymi a Polską w sprawie wsparcia amerykańskich myśliwców bojowych. Pod znakiem zapytania stanęła cała pomoc wojskowa Polsce, ponieważ pozostałe kraje uzależniały swoją pomoc od zaangażowania się Stanów Zjednoczonych.

Ciąg dalszy nastąpi…